Jej twórczość przenosi dusze słuchaczy na inny wymiar, a każdy koncert jest niczym podróż sentymentalna w głąb własnych emocji. Prawdziwa muzyczna diwa, której twórczość jest odzwierciedleniem zmysłowości, zalotności oraz wszechstronności. W tym roku obchodzi jubileuszów trzydziestolecia swojej pracy artystycznej, którą uświetni występ na Nocnej Scenie ASP podczas 25. Pol’and’Rock Festival.

Renata Przemyk jest obecna na polskiej scenie muzycznej od 1989 roku. W jej twórczości inspirowała ją awangarda, scena punkowa i zimna fala lat osiemdziesiątych. Jej sukcesy na festiwalach studenckich i współpraca z zespołem Ya Hozna były początkiem kariery, która trwa do dzisiaj zaskarbiając serca i lojalność fanów. Po rozstaniu z Ya Hozną w 1990 r. rozpoczęła karierę solową.   Jest znana z piosenek, które już przez dziesięciolecia są rozpoznawalnymi przebojami: „Babę zesłał Bóg”, „Zero”. „Kochaj mnie jak wariat”, „Kłamiesz” i wiele innych. Większość jej płyt uzyskało status złotych za sprzedaż ponad 50.000 każdego tytułu, wielokrotnie były nominowane i nagradzane, przeważnie za indywidualność artystyczną. Pomimo niezbyt komercyjnego zacięcia artystki, zyskały pochlebne recenzje pośród publiczności, krytyki muzycznej i przemysłu fonograficznego (Fryderyk).

Sesja do płyty „RZEŹBA DNIA”, fot. A.Powierża/Universal Music Polska

Współpracowała z wieloma artystami m.in.: Habakuk, Fiolka, Pidżama Porno, Strachy Na Lachy, Katarzyną Nosowską, Anią Rusowicz, Kayah. W 2003 roku ukazuje się kompilacja najciekawszych piosenek zatytułowana „The best of” zawierająca zaśpiewany w duecie z Kasią Nosowską utwór „Kochana”, który szturmem zdobył szczyty list przebojów. Zawsze jednak pozostaje producentem własnych przedsięwzięć i decyduje o ich charakterze. Renata poza pisaniem piosenek dla siebie komponuje też muzykę do spektakli teatralnych i często bierze też udział w wielu muzycznych projektach teatralnych.   Trudno jednoznacznie określić twórczość muzyczną Renaty – jest tam rock, poruszające teksty, elementy etniczne, czasem mocna sekcja rytmiczna, czasem dynamiczny głos z samym basem, ale też ironia i głos biały – wszystko co w danym momencie może być potrzebne do wyrażenia aktualnych emocji. W muzyce nie ma granic. Sama artystka nazywa to co robi wiecznym poszukiwaniem brzmień, wzruszeń i klimatów do niczego przedtem niepodobnych. Stąd pewnie każda kolejna płyta różni się diametralnie od poprzedniej, choć na każdej nieodmiennie pojawia się akordeon, instrument do którego ma ewidentną słabość, bez względu na mody i jej charakterystyczny głos.   Wychodząc w swej muzyce od surowego, post punkowego brzmienia, poszerza konsekwentnie instrumentarium, eksperymentuje z brzmieniami i jest współproducentem własnych płyt.   W plebiscycie „Polityki” i „Wprost” znalazła się w setce najwybitniejszych artystów XX wieku.   Ten rok to początek obchodzenia jej jubileuszu trzydziestolecia pracy artystycznej (Jarocin 1989), a koncert na na Pol’and’Rock Festival ma być mieć bardzo specjalne miejsce w tym jubileuszu.