W latach ’80 świat rocka podzielił się wewnętrznie, a sama muzyka stała się zupełnie przewidywalna. Taki stan rzeczy był zupełnym przeciwieństwem lat ’80 i wczesnych lat ’70, gdy na topie byli artyści tak różnorodni pod względem muzycznym i pod względem pochodzenia jak Jimi Hendrix, Sly & the FamilyStone czy Santana. Na szczęście pod koniec lat ’80 na rockowej scenie pojawiły się grupy takie jak nowojorskie Living Colour – bardziej otwarci muzycy, którzy poszerzając muzyczny krajobraz tamtych czasów, utorowali drogę dla swoich następców takich jak Rage Against the Machine czy Sevendust.
Zespół Living Color, w którego skład wchodzą wokalista Corey Glover, gitarzysta Vernon Reid, basista Muzz Skillings i perkusista Will Calhoun, powstał w połowie lat ’80. Reid był jedynym członkiem nowej grupy, który miał jakiekolwiek doświadczenie w takiej pracy. Wcześniej był w składzie eksperymentalnej grupy jazzowej Shannona Jacksona, nagrywał z Defunkt i Public Enemy, a także w 1984 roku wydał wraz z Billem Frisellem solowy album „Smash & Scatteration”. Młody zespół przez kilka lat doskonalił swoje umiejętności w słynnym nowojorskim klubie CBGB, czekając, aż jego brzmienie nabierze ostatecznego kształtu. Wtedy, dość niespodziewanie, muzycy znaleźli wsparcie w Micku Jaggerze, który wziął ich pod swoje skrzydło, wyprodukował ich demo i pomógł im podpisać umowę z Epic. Debiutancki album Living Color pt. „Vivid”, który został wydany w 1998 roku, potrzebował kilku miesięcy, by nabrać prawdziwego rozpędu. Zimą teledysk do utworu „Cult of Personality” na okrągło leciał w MTV, co pomogło zespołowi wspiąć się na wyższe miejsca list przebojów, a albumowi zyskać status platynowej płyty. Living Color odebrało swoją pierwszą nagrodę Grammy – „Cult” uzyskał tytuł Najlepszego Utworu Hard Rocka na ceremonii w 1989. Na jesieni tego roku zespół promował wydanie singla, supportując pierwszą od ośmiu lat amerykańską trasę the Rolling Stonesów.
[mat.pras.]
Fot. archiwum zespołu